شب چو در بستم و مست از مي نابش كردم

ماه اگر حلقه به در كوفت جوابش كردم

ديدي آن ترك ختا دشمن جان بود مرا

گرچه عمري به خطا دوست خطابش كردم

منزل مردم بيگانه چو شد خانه ي چشم

آنقدر گريه نمودم كه خرابش كردم

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع

آتشي در دلش افكندم و آبش كردم

غرق خون بود و نمي مرد زحسرت فرهاد

خواندم افسانه ي شيرين و به خوابش كردم

دل كه خونابه ي غم بود جگر گوشه ي درد

بر سر آتش جور تو كبابش كردم

زندگي كردن من مردن تدريجي بود

آنچه جان كند تنم، عمر حسابش كردم